صبر پرید از دلم عقل گریخت از سرم تا به کجا کشد مرا مستی بی‌امان تو

گویند فوران دگر،خاکستری از تو در این جهان جا گذاشته ست

به هند بروم تا شاید میان مرده هایشان گذری از تو بیابم ؟!

به کدام اقیانوس خودم را رها کنم تا شاید در مطلق ترین تاریکی اثری از تو بجوییم؟

به کدام هوا تو را ببویم 

که شاید ذره ای از تو را در اغوش حجیمش جا داده باشد